Afgelopen weekend (21-23 juni) namen we met een delegatie van Gent Running Team deel aan “The North Face Lavaredo Ultra Trail” in Cortina d’Ampezzo, Italië. Zie hier een verslagje! Maar eerst de facts: De Lavaredo Ultra Trail is een internationaal gekend trail running evenement bestaande uit 3 verschillende races gedurende 3 dagen:
- Cortina Skyrace (20km/1000m D+, max 400 deelnemers)
- Cortina Trail (48km/2600m D+, max 1500 deelnemers)
- Lavaredo Ultra Trail (120km/5800m D+, max 1500 deelnemers)
De Inschrijving – Het inschrijven zelf blijkt al een beetje een onderneming. Je moet je namelijk al maaaanden van tevoren inschrijven en er is een loting. Direct al stress! Maar gelukkig, zo blijkt half december, we zijn er allemaal bij, hoera! De zoektocht naar transport en accomodatie kan beginnen, want we zijn toch met een twintigtal deelnemers van Gent Running Team.
De Voorbereiding – Voorbereiden op een wedstrijd van 48 of 120km in de bergen, hoe doe je dat? Daar bestaan geen schemaatjes voor! Voor een aantal van ons is dit de eerste echte bergtrail of ultra. De één loopt al eens een marathon afstand rond Gent, de ander traint regelmatig eens in het Kluisbos om toch een paar hoogtemetertjes mee te pakken. Zelf probeer ik de afstand te lopen tijdens lokale trails en het GRT marathonschema te volgen (met een beetje extra). En dan is er nog de GRT Skibergchallenge die ons allen doet beseffen dat 1000m D+ al best veel is… Naast de fysieke voorbereiding blijkt er ook nog enige vestimentaire voorbereiding nodig. Wat moet er allemaal wel niet mee onderweg? Een reddingsdeken, water, fluitje, lange broek, trui, handschoenen, hoofdlamp, eventueel stokken en dan een regenjas met veel schmerbers (ik had nog nooit van die beestjes gehoord). En dan nog om een medisch attest!
De Reis – Dinsdag 19 juni is het dan ein-de-lijk zo ver, met 4 personen in een volledig volgepakte auto vertrekken we richting Italië. De komende dagen zal iedereen aankomen in Cortina met auto, vliegtuig of zelfs de bus! Wij verkiezen de ‘slow route’ en doen een kleine pitstop op een camping in Dahn (DE). De eerste bescheiden bergjes zijn al in zicht en er wordt al eens een lekkere Weissbier genuttigd! En Flammenkuchen, uiteraard. Woensdag. We rijden verder naar ons ‘huizeke’ in Cortina d’Ampezzo. De laatste paar uren zijn de uitzichten prachtig, we krijgen er al zin in! ’s Avonds in Cortina genieten we van echte Italiaanse pizza’s in ons, zo blijkt later, vaste restaurant ter plaatse.
Donderdag. ’s Ochtends vroeg laat ik voor eventjes de bende in de steek om via 101 prachtige haarspeldbochtjes naar Gardena di Selva te rijden en daar te gaan paragliden. Sinds onze expeditie naar Trail du Grand Ballon wil ik dat al eens doen. Bij de kabelbaan bestel ik een ‘enkeltje’ en dan word ik toch een klein beetje nerveus. Maar de instructeur, Peter, is zeer sympathiek en het enige dat ik moet doen is van een bergje aflopen en dat moet nu toch wel lukken ondertussen na al die training! De vlucht is prachtig en vliegt (!) voorbij. Ik rij met een big smile terug via Passo di Sella waar ik de Marmolada nog kan bewonderen. Ondertussen hebben mijn huisgenoten inkopen gedaan en hun startpakket/nummer afgehaald, dus dit moet ik ook nog even doen! De hele uitrusting aan (want dit moet getoond worden) en lopen naar het stadion, dat lijkt me het makkelijkste. Maar dat is toch wel veel gerief dat we mee moeten sleuren! Bij het stadion krijg ik, na controle van het materiaal, mijn nummer, een reep en een t-shirt mee. Verder staan er veel kraampjes van loopmerken en andere trails. Hierna gaan er nog enkelen een stukje lopen in de omgeving van ons huisje. ’s Avonds nemen een aantal GRT’ers een kijkje bij de Cortina Skyrace waar wat bekenden aan meedoen. Wegens een klein slaaptekort pas ik hier toch voor…
Vrijdag. Vandaag zijn de meningen verdeeld, de één wil absolute rust voor de wedstrijd, de ander wil al eens een wandelingetje doen en iets van de omgeving zien. Vaktermen als ‘taperen’ en ‘carboloading’ vliegen mij om de oren. We splitsen ons op in een groepje ‘relax’ en ‘active’. Het eerste groepje gaat lekker ontspannen bij een meertje en wij hiken met twee naar Lago di Sorapis. Een redelijk pittige wandeling met aardig wat hoogtemeters, maar toch zeker de moeite waard en zo hebben we al eens geoefend op ruig terrein!
De Race – Vrijdagavond is het dan zo ver, Steven, Christof en Jan starten om 23:00 aan hun Lavaredo Ultra Trail van 120km! Onze die hards!! Een paar van onze bende gaan kijken naar de start. We nemen in het huisje ook nog een filmpje op voor onze bikkels, want de Cortina Trailers starten morgenvroeg. ’s Nachts en ’s ochtendsvroeg kijken we nog een aantal keer naar de live tracking. Christof lijkt goed onderweg, Steven vermist en Jan heeft ondertussen moeten stoppen vanwege een kwetsuur. Later horen we dat Steven gelukkig niet echt vermist is, maar dat de checkpoint registratie niet optimaal was en Steven nog steeds mooi op schema, oef!!
Zaterdagmorgen. Met een hele bende verzamelen we nabij de start van de Cortina Trail: Martin, Lieselot, Wolf (aka Ultra Dog), Boudewijn, Ann, Lieven, Johan, Mathias, Myriam, Sofie, Lore, Stine, Ellen, Lien, Els…en Alex, Xavier en Katrien als support team. We horen nog omroepen dat het vannacht -3 in de bergen was en hebben medelijden met onze Lavaredo mannen. Voor ons is het stralende zon! Eerst klinken de tonen van Ennio Morricone, dan het aftellen, en goooo! Woehoe! Met de klanken van AC/DC’s Thunderstruck verlaten we het stadje en trekken we de bergen in!
De wedstrijd zelf is afzien en genieten tegelijk. Prachtige uitzichten en schijnbaar eindeloze klimmen (misschien had ik toch stokken moeten meenemen, och ja…). Besneeuwde bergtoppen, rotsen, ravijnen, riviertjes, groene valleien, van alles wat! Af en toe krijg ik het wat lastig met de ademhaling (hoogte? verkoudheid?), maar als ik dan om me heen kijk mag ik toch niet teveel klagen, wat mooi hier! De vele supporters en wandelaars onderweg roepen continu “Brava! Bravissimo!”. De organisatie is top met zalige ravito’s onderweg. Echt alles wat je kunt bedenken, het ligt er! Brood, worst, kaasjes, snoepjes, koekjes, taart, cola, ice tea, banaan, sinaasappel, chocola, energie bars, rozijnen, abrikozen, etc…zelfs ik krijg het niet allemaal op! De laatste ravito 1km voor de finish heeft zelfs een lekker fris pintje voor mij klaarstaan. Daar kan ik natuurlijk niet zomaar aan voorbij lopen! Onderweg maak ik zo nu en dan een foto of kort filmpje met de gopro zodat het thuisfront ook wat kan meegenieten.
En dan na een uurtje of 7, 8, 9, 10 of 12…zijn we allemaal weer terug bij de finish waar we genieten van onze ‘overwinning’ en ons finisher vestje van The North Face in ontvangst mogen nemen. Onze ‘fans’ Xavier en Alex hebben onderhand ook een loodzware dag achter de rug, met veel voetbal kijken en ‘hydrateren’ weliswaar. Met een hele bende trekken we naar ons favoriete restaurant waar de nodige pizza’s naar binnen geschoven worden. Een fris pintje of twee, dat smaakt! Vanaf het terras zien we nog enkele draakjes binnenlopen die we met luid gejuich verwelkomen. De gelukwensen stromen ook binnen op de gsm, want enkele familieleden en vrienden hebben het allemaal zitten volgen op de live tracking. We did it!!
Het Nagenieten – De dagen na de wedstrijd is het tijd voor ontspanning en nagenieten. De zondag gaan we eens met kabelliften de grote berg op die we kunnen zien vanaf ons balkon en er wordt veel gegeten. Ik ben niet bekend met de officiële terminologie, maar er lijkt zoiets te zijn als “post trail munchies” (lees: pasta EN pizza EN dessert, no problemo). Overal in het stadje zie je de finisher vestjes rondlopen wat ondertussen een soort van statussymbool geworden is. De dag daarop gaan sommigen al naar huis, anderen maken een leuke daguitstap naar Venetië ofwel Innsbruck. Tegen dinsdag zijn de beentjes wel weer ok en doen we een hike/run naar en rond de Tre Cimes di Lavaredo. En dan volgt het onvermijdelijke afscheid van onze geliefde bergen en keren we terug naar ons platte landje! Ondertussen worden er natuurlijk alweer plannen gesmeed voor volgende avonturen…
Debbie Keizer
